میمه ی اصفهان

 ای ماه مبارک تو مرا پشت و پناهی

برغربت و درماندگیم باش گواهی

اکنون که به غیراز تو مرا یار نمانده

در جنگم و تنها تو مرا جان و پناهی

غوغای زیادی است در این شهر پر آشوب

من خسته از این مردم و خودخواهی واهی

عمری که شد از دستم و ترسم که در اخر

از چاله در آییم و بیفتیم به چاهی

دارند همه داعیه عدل و نبینیم

در وقت عمل  عدل بفدر پر کاهی

ما را که نشد عاقبت این نکنه مشخص

آخر که بحق است و که در فسق و تباهی

یا رب مددی کن که در آییم به نورت

ماه رمضان نور وکناهان چو سیاهی

این نامی بیچاره تو دریاب الها

هر چند که او امده با بار گناهی

 دکتر اسکندریان(نامی)

۱۳۸۸/۵/۳۰