میمه ی اصفهان

بسمه تعالی

 تو به من صبر بده، من که دگر صبر ندارم

چه کنم، گر ز دو چشمان ترم اشک نبارم

 گم شدم در خود و دور از همه در گوشه عزلت

خبر از گردش چرخ و فلک و دهر ندارم

روزگاری است عجیب و اجلی هست قریب

من که در کام ز ایام بجز زهر نیارم

همه ناراحت و قهرند و ندانم از چه

من که در سینه به جز بذر وفا هیچ نکارم

من دگر خسته شدم بس که به امید تو ماندم

کو وفایی که به پایش ز تنم جان بدرارم

اسمان شرم نمود از سر  جوری که تو کردی

                                      لیک من باز تو را در خط یاران بشمارم

نامی از دست برفت و به نظر هیچ نیامد

 گر چه بر دفتر ایام دو بیتی بنگارم

 عباسعلی اسکندریان(نامی)

 ۱۴/۷/۸۹