برای میمه
ای میمه, ای شهر قشنگ خوار و مرده ای کولت از وی مهری هاما همرده
این مردمون قدر توشون هرگز نزونا اونا که اینشون نزونا پس که زونا؟
مثل جوون و جاهلی که از نفهمی وی احترامی بکره با اهل فهمی
ای میمه ایها, میمه چون مانه امونه جزناخلف که ارزش مانه نزونه؟
چند ساله که میمه داره خراب اگرده از غصه دل آدمی کباب اگرده
راستی کشو سرمزدوا و اوو صا فش؟ درخت سنجدهای بلند و سایه سارش؟
صدای میش و وره های تشنه اوو اوشتنده تا برسنده تا لو اوو
جن ورگله ها با کلی ناز و افاده اتمنده تا ور گله پای پیاده
چاشت که ابو تا پیشیم غوغایی به پا بو انگار که کیه همه سرمزدوا بو
کوچه رز و دشت و بره پر از صدا بو سر پیلار تا سر مزدوا پر از صفا بو
همه که واگردانده با ظرفهای پر شیر تاجه پستای چپونا و نون و سر شیر
خدا زونه چه لذتیش دا در لو اوو نون میمه و ماست میش و بعدش یک خوو
عطر چایی آتشی و سایه وید انگار بهشت بو که اینجور اتمه به دید
اکه دلت اشکا اشویی تا چا ملی اوو زلال و سایه دنج, کیف خیلی
یرزه اوسرتر چاه خالقی کارش اکه مزرعش و بعضی رزا آبادش اکه
بالای حوض چاه ملی ده که انگشتی هر طرفده به یک اووگایی انگشتی
دست راستد, سرمزدوای با صفا بو دست چپد چاه وییو و میر اووها بو
روبروده چاه قل کریز و سنجیه بو پی سرده چاه خالقی و حاج ناصر بو
کوچه رزا و دشت و بر چه با صفا بو هر یا ده انگشتی پر از لطف خدا بو
سر بره تا گوچه رشید تا بر رز گرده ......
