میمه ی اصفهان

بسمه تعالی

کیمیای عمر

دیشب که در کویر دلم قحط آب بود

در خواب هم نظاره رویت سراب بود

سیراب و شادمان شدم  از چشمه لبت

افسوس آنچه بود همه خواب  خواب بود

ای کاش کل عمر  به رویا گذشته بود

تا جام ما ز نوش لبت  پر شراب بود

هر صبح  در انتظار وصل گذشت و چو شام شد

از داغ  هجر، دل چو شقایق کباب بود

باور نداشت  این دل صافی  از ان دو چشم

سوز  و شراره ای که نامش عتاب بود

آخر گذشت عمر و جوانی چو برق و باد

هر چند  این طریق گریز از عذاب بود

نامی چها کشید ودر اخر چه شد نصیب

از کیمیای عمر رفته   که چه ناب  ناب بود

                                      دکتر اسکندریان(نامی) 7/7/1386